من یک مادرم

با فرزند کوچکم به گردش میرویم، خانوم های مسن همسایه مثل قدیم جلوی در خانه شان چهارپایه ای گذاشته اند و روی آن نشسته اند و با هم مشغول صحبت هستند و هر از چندگاهی وقتی کسی از کنارشان عبور می کند با چشمانشان او را زیر نظر می گیرند و معمولا اطلاعاتی که درباره ی او دارند را با هم رد و بدل میکنند. هیچ وقت از نشستن خانوم ها توی کوچه خوشم نمی آمده اما این هم در جای خودش یک سرگرمی برای آن هاست، آن هم در این سن و سال که همدمی ندارند!...

به فرزندم سلام کردن را یاد می دهم اما او سلامی نمی کند و فقط عبور می کند! ناراحت می شوم و به این فکر می کنم که چطور باید او را به این کار عادت دهم که سلام کردن را فراموش نکند ناگهان خودم و چادری که بر سر دارم در ذهنم نقش می بندد، به احترامی که نگذاشته ام فکر میکنم، به یاد حدیثی که درباره ی سلام نکردن شنیده ام می افتم و آیه ای از قرآن در ذهنم طنین انداز می شود!

أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَکُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْکِتَابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ (بقره/44)

به پسرم سلام کردن را یاد می دهم اما خودم را فراموش می کنم! فراموش می کنم که او بیشتر از رفتار من الگو می گیرد و نه فقط از گفتارم...

به این فکر می کنم که نسل قدیم و نسل قدیمِ قدیم حتی وقتی در کوچه از کنار هم عبور می کردند بدون هیچ دلیلی به یکدیگر سلام میکردند. اما ما به سادگی از کنار هم عبور میکنیم حتی در اتوبوس کنار کسی می نشینیم بدون اینکه سلام کنیم، در مجلس عزای حسینی می نشینیم بدون اینکه به بغل دستی خود سلام کنیم، از کوچه عبور می کنیم بدون اینکه به همسایگان خود سلام کنیم. حتما باید با کسی کاری داشته باشیم که در آغاز گفتگو به او سلام کنیم، انگار خجالت می کشیم از سلام کردن بدون مقدمه! اما واقعا سلام کردن مقدمه می خواهد یا خودش مقدمه ایست برای گفتگو!...

با خودم کلنجار میروم که حداقل از این به بعد به خانوم های مسنی که در کوچه و خیابان می بینم به نشانه ی احترام سلام کنم. یا به بچه های کوچک!... به خودم گوشزد می کنم که وقتی چادر به سر داری و سعی می کنی ظاهرت را با اسلام مطابقت دهی باید و باید و بــایـــــد در رفتارت دقت بیشتری داشته باشی!... پس سلام کن و بخیل نباش، با سلام کردن پرواز کن، خودت را سبک تر کن تا از غرور بی جا و شخصیتی پوشالی به دور و برحذر باشی!

____________________________________

امام حسین علیه السلام می فرمایند: اَلبَخیلُ مَن بَخِلَ بِالسَّلامِ ؛ بخیل کسی است که از سلام کردن بخل ورزد (سلام نکند).  (تحف العقول/ 248)